24 de junio de 2012

¡¡ Acabo de darme cuenta que hace muchísimo que no escribo en el blog!!! Desde noviembre...el tiempo pasa volando!

Desde hace un tiempo a esta parte, estoy entrando en temas de la psicología que hasta hace poco no les daba ninguna importancia...

... Gestalt...
....psicología integradora...
....ArteTerapia....
....Constelaciones familiares....
.... PNL...
.... psicomotricidad terapeutica...
... bioenerégitica.... 
.... técnicas narrativas, constructivistas....

Algunos de ellos son temas, que al leerlos en los apuntes de preparación del PIR, parecían caducos y obsoletos, pero no.
Lo que he observado en la práctica clínica es que cuando tienes delante una persona es necesario ir más allá de la conducta y la cognición... activar cosas que hay guardadas en el insconciente, y no hablo del inconsciente de Freud. Barreras. Personas que te dicen, sé que esto me hace daño, sé que tengo que hacerlo, pero no puedo ...Dan pequeños pasos, pero les hace falta algo más para dar el gran salto. Creo que las estrategias que nos ofrecen estas orientaciones nos pueden ayudar a trabajar con las personas de forma más completa, más holistica. Ayudarles a avanzar de forma más segura, sientiendose más acompañados, ayúdandoles a conocerse más y mejor para que los cambios positivos que se realizan en terapia se generalizan a formas de comportamiento, pensamiento, emociones, conducta y relaciones más optimo, satisfactorio y funcional.

La importancia del mundo simbólico. 

En el trabajo hicimos el amigo invisible. Me tocó un niño con muchas dificultades para establecer vinculos. Sólo hacía un par de sesiones que le había visto y me conocía poquísimo. Cuando recibió mi amigo invisible, se quedó un poco paralizado, evitó mirarme en todo momento, como si no ocurriera nada...cuando le busqué explicitamente, me evitó. Era el último día e hicimos juegos de agua....fue constantemente a por mi: vasos de agua, globos de agua, botellas de agua... fue su forma de hacerme consciente de que él sabía que yo estaba allí. Y que esa era la única vía de comunicación que ahora podía realizar. La importancia del  mundo simbólico.
Otra persona hubiera pensado que el niño le tenía manía. O que no le había gustado el regalo. O que no le caía bien. 
Cuando se fue con su familia, observé como les presentaba el regalo y vi como sonreía mientras lo señalaba y explicaba lo que era. 
Fue un momento muy hermoso para mi. Cuantas cosas por aprender me quedan....


 Licencia Creative Commons

1 comentario:

  1. Me alegra tornar-te a veure activa al Blog. El que explicàs del nen es molt emotiu, ja saps que els nens a vegades la vergonya els fa oculta els sentiments, però en realitat els viuen intensament.
    Saludos....

    ResponderEliminar

Gràcies per les teves paraules.
Si tens qualsevol comentari, suggeriment o consulta, pots enviar-me un email a perezpolg@yaoo.es.